Na kontynencie „kilkudziesięciu milionerów i kilkuset milionów żebraków” ze szczelin spalonej słońcem ziemi wyziera miłość. Czy w środowisku, gdzie dostęp do wody i jedzenia jest niepewny, gdzie trwają krwawe rządy, można wieść szczęśliwe życie, kochać i być kochanym? Konrad Piskała przemierza wschodnią Afrykę – Erytreę, Etiopię, Kenię, Ugandę i Tanzanię – i zadaje poznanym ludziom to jedno pytanie. Z opowieści o próbach wyrwania się z piekła postkolonialnej biedy, z historii ofiar handlu ludźmi wyłania się surowy obraz współczesnej Afryki. Pojawiają się jednak także czułość i nadzieja: w dramatycznych próbach powrotu do domu i bliskich, legendach o owocach drzew, które opiekują się duszami ludzi tracących rozum, czy historiach osób i organizacji niosących pomoc. W świecie tak różnym od naszego jedno uczucie okazuje się być takie samo: miłość. „– Czym dla El Molo jest miłość? – Miłość? – powtarza i zastanawia się. Może nie rozumie, a może się dziwi, że pytam go o tak błahe rzeczy. – Miłość to dzieci i wtedy, gdy opiekujesz się swoją kobietą, kiedy jest w ciąży albo kiedy jest chora – wylicza. [...] Miłość jest wtedy, kiedy dbacie o siebie nawzajem. Zobacz, ja już nie łowię ryb. Jestem schorowany, a ona jest obok mnie”. Konrad, pytając o miłość, oddaje głos ofiarom handlu ludźmi, prześladowanym przedstawicielom społeczności LGBT czy mieszkańcom slumsów w Nairobi. Takiej książki nie da się napisać na podstawie kilku podróży – potrzebne są długie lata doświadczeń i wiele prawdziwych relacji. Niewielu reporterów zna i, co najważniejsze, czuje Afrykę tak jak Konrad Piskała. Świetna książka. Bartek Sabela, reporter, fotograf, autor „Wszystkich ziaren piasku” Kwintesencją Afryki są ludzie i Konrad Piskała rozumie to jak nikt inny. Czekałam na książkę, która pozwoli poczuć Czarny Ląd takim, jakim naprawdę jest – pełnym bólu, tęsknoty, ale i miłości. Piskała to Tiziano Terzani naszych czasów. Jednak jeszcze bardziej czuły, jeszcze wrażliwszy. Marzena Figiel-Strzała, reporterka, autorka cyklu reportaży „Dzieci Świata” „To miłość. Nie można się wtrącać” – mówi jeden z bohaterów reportażu. Autor tej książki prowadzi nas po Afryce ścieżkami do miejsc, gdzie kostka mydła jest talizmanem, w owocach drzew kiełbasianych mieszkają dusze ludzi szalonych, a snów strzegą pod Krzyżem Południa jasne psy. Ale najważniejsze są bolesne opowieści o miłości. Czytając je, czułam wdzięczność, że Konrad Piskała jednak się wtrącił. Joanna Kos-Krauze – reżyserka, scenarzystka, współtwórczyni filmu „Ptaki śpiewają w Kigali”/platon.com.pl/